Zasada równej płacy kobiet i mężczyzn ma swoje umocowanie prawne w kluczowych aktach określających rynek pracy w Polsce, a jej urzeczywistnienie jest jednym z celów feminizmu oraz polityki równościowej Unii Europejskiej. Z drugiej jednak strony stwierdzenie, jak faktycznie kształtują się zarobki kobiet i mężczyzn, nie jest takie proste i zależy od tego, kto, co i jak liczy. Różne też mogą być uzasadnienia powodów ewentualnych dysproporcji, a także predyspozycji kobiet do pełnego i równego udziału w rynku pracy. Spór ów sprowadzić można do roli, jaką przypisuje się biologicznym i społeczno-kulturowym komponentom męskości i kobiecości, w efekcie których przypisanie kobiet do sfery prywatnej jest albo naturalnym i niezmiennym ich powołaniem, albo tylko efektem stereotypowego ograniczania ich aktywności w sferze publicznej. Wychodząc z powyższych założeń, celem pracy jest ukazanie, na ile uprawnione jest mówienie o nierównej płacy kobiet i mężczyzn oraz czy pełna równość w tym względzie faktycznie jest tylko mitem.
Słowa kluczowe:
Równość pracowników, Dyskryminacja kobiet, Dyskryminacja w zatrudnieniu, Równouprawnienie kobiet i mężczyzn, Feminizm
Wawrowski, Łukasz. (2015). Mit (nie)równej płacy kobiet i mężczyzn. Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Bankowej W Poznaniu, 59(2). Pobrano z https://journals.wsb.poznan.pl/index.php/znwsb/article/view/1014